Het heeft iets speciaals een theatertournee, zeker als je Ilse DeLange heet en graag kort bij je fans staat en deze vanavond letterlijk omhelst. De populariteit van Ilse heeft ze niet enkel te danken aan haar groot talent als artieste, maar ook aan haar spontanitiet, guitigheid en openheid die ze tentoon spreidt en die zeker in de kleinere zalen het gevoel geeft alsof je bij haar op de schoot zit. De Nederlandse verkoop van de theatershows ging dan ook als een sneltrein naar dit jaar bijna allemaal uitverkocht. Naast Nederlands hoorden we ook veel Duits praten vanavond, maar de kroon spande Jeff, een Amerikaan uit Atlanta, Georgia, die speciaal overvloog voor deze show en Ilse attent trakteerde op een bakje pralines. Dit kost me een uur sporten, grapte Ilse, en dit typeerde de ontspannen, vriendschapelijke sfeer die gans de avond overheerste.

Al meer dan twintig jaar blinkt het sterretje van de Almelose country en Americana artieste Ilse DeLange aan de top van het country firmament en het moet gezegd, ze straalt steeds maar feller en dit niet enkel omdat ze een heerlijke stem heeft, een onbegrensd talent qua songwriter en gitarist, maar ook omdat ze altijd haar eigen innerlijke stem heeft gevolgd. Op twintigjarige leeftijd tekende ze met “World Of Hurt” al een platencontract bij Warner Music Nashville en werd ze binnengehaald als het eisje dat tot grote countryster zou gekneed worden. Dat lukte glansrijk in de lage landen, maar eigenaardig genoeg kreeg ze in Amerika niet de aandacht die ze verdiende. Ondertussen heeft ze een erelijst om U tegen te zeggen, werden de Common Linnets opgericht waarmee ze een tweede plaats haalde op het songfestival in 2014, maakte ze een schitterende nieuwe Americana plaat “Gravel & Dust” en stampte tussendoor een eigen platenlabel Spark Records en haar countryfestival Tuckerville uit de grond. De band met het muziekmekka Nashville bleef echter altijd levend, in zoverre dat ze vandaag er zelfs een huis heeft gekocht, waar ze buiten alle aandacht die ze in Nederland ondergaat, tot rust kan komen en nummers kan componeren.

De set van de “New Amsterdam” tour is slim opgedeeld in twee delen. Eerst presenteert Ilse met haar zeskoppige band volledig haar nieuwe , alom geprezen plaat “Gravel & Dust”, om dan over te gaan naar een met wervelende hits gespijsd finaal tweede deel om zo de avond feestelijk af te sluiten. De intieme setting van een theater en de schitterende akoestiek van het Muziekgebouw komen de ingetogen stemming van de songs van het nieuwe album zeker ten goede. De productie van “Gravel & Dust” lag in handen van niemand minder dan Grammy Award winnaar T-Bone Burnett en dat is ook live duidelijk hoorbaar door de rootssound en de organische klanken van onder andere akoestische gitaren, banjo, slide gitaar of uitgekiende, geprononceerde ritmes.

De opener “The Only Thing I Ever Got Right” zet met warme double bas en slepende pedal steel de juiste tedere noot naast de prachtige, emotioneel klinkende stem van Ilse, net zoals de plukkende banjo en de bonkende hartslag van de basdrum die “Mirror Of The Broken Past” naar een getormenteerde finale van stuwende gitaren duwen. Het schitterend meerstemmig gezongen titelnummer “Gravel & Dust” heeft dan weer de echte weidse prairie sound met galopperende akoestische gitaren en een als een hyena jankende pedal steel, maar de echte pareltjes zitten hem in het eindschot waar de band zich overstijgt in het op spookie elektrische gitaar en duister omhulde “Where Dreams Go To Die”, over een pijnlijke relatiebreuk, dat opgevolgd wordt door het driest percussief drammende “No End In Sight” dat met bliksemende slidegitaarnoten het letterlijk doet stormen in de zaal.

Na dit schitterende eerste deel hadden we het stomende hit gedeelte nog te goed, met gouden, of moeten we zeggen platina oudjes. Het valt opnieuw op welke reuze plaat “World Of Hurt” wel is, waar ze vanavond vier songs uit plukt. Afgetrapt wordt er met de stevige, door vier gitaren geruggensteunde countryrocker “Next To Me”, gevolgd door het uptempo “Half The Love”, uit haar recente zelf getitelde album, dat niet zoveel bijval genoot in de pers wegens te poppie klinkend, maar live weten ze dit nummer in een zweverig War On drugs sfeertje te dompelen met een heerlijk spacey gitaarsound. De titelsong “World Of Hurt” voert ons dan weer soulvol mee naar de broeierige swamps van Louisiana, maar het eerste echte hoogtepunt krijgen we in “Living On Love”, dat bestookt wordt met slide en andere grollende gitaren in ware Tedeshi – Trucks stijl.

Het blijft raar klinken als Ilse DeLange aanhaalt bij de aankondiging van het Eurosongfestival nummer van de Common Linnets dat het de hit “Calm After The Storm”, heerlijk gecoverd door het Belgische Komil Foo in “Liefde Voor Muziek”, vele deuren voor hen deed opengaan. Commercieel gezien misschien een tweede boost, maar insiders dragen haar al meer dan twintig jaar op handen. Wie schreef er anders een kanjer als het door de voltallige zaal meegezongen “Flying Blind", de akoestische countryrocker à la Sheryl Crow “I ‘D Be Yours” of het ambiance nummer “I Am Not So Tough”, dat de avond afsluit op een virtuoos uitgesponnen gitaarsolo. Ondertussen had Ilse al blootsvoets zingend een ererondje tot in de nok van de zaal opgevoerd, tot grote pret van al de fans, waarna ze rustig opnieuw naar adem kon happen in “Miracle”, gezeten op de rand van het podium met Martijn Van Agt op akoestische gitaar aan haar zijde.

We beleefden een intiem en muzikaal topavondje vrijdagavond in Muziekgebouw Eindhoven met een praatgrage en grappende Ilse Delange vocaal in topvorm, die bovendien haar groot hart toonde door twee jonge talenten, Yori Swart en Joe Buck een podium te geven voor een groter publiek, want je mag nog zoveel talent in huis hebben, je moet de kans krijgen om het publiek te verzilveren en dat weet Ilse maar al te goed.

Wie Ilse Delange dit jaar nog live aan het werk wil zien heeft nog de kans in onderstaande zalen. De andere data zijn allemaal uitverkocht. Voor 2020 raadpleeg je best haar tourkalender hier.

06/11 Philharmonie Haarlem
07/11 Zuiderstrandtheater Den Haag
12/11 Koninklijk Theater Carré Amsterdam

Foto's © Yvo Zels